ik baan mij een weg tussen de muren
spiegelend als een ijspaleis, verkild
uit traanstenen opgebouwd
diepgevroren grofkorrelig zilt
fakkels door het leven aangestoken
beschijnen de gangen gelijkend
een eeuwigdurend zevensprong
met als middelpunt de lichtbron
waar ademtocht warm aangereikt
versmelt te samen, dankbaar
al schuil ik het liefst in mij zelve
bewust van het naakte, kwetsbaar
wijl winter guurt reeds in de ziel
weet ik, de lente komt er achteraan
luwend zal ontdooien tot helen
om in gedrenkte groei verder te gaan
Klaes: | Zaterdag, september 30, 2006 08:19 |
prachtig beeldend groet/klaes |
|
hiljaa: | Zaterdag, september 30, 2006 07:41 |
in zilt te leven voor zonnezoet alles geven! sterk verwoord! knufleifs--hiljaa-- |
|
sunset: | Zaterdag, september 30, 2006 07:39 |
Schitterend beeldend weer en heel graag gelezen. Liefs en warme knuf, sunset |
|
H.J.: | Zaterdag, september 30, 2006 01:26 |
even geen tekst Maria. indrukwekkend voeldicht. troostknufffff H.J. |
|
michris: | Zaterdag, september 30, 2006 01:19 |
IJs smelt als de zon schijnt.. op pijn heeft zon geen invloed.. maar jouw kracht is sterker vele malen sterker dan de zon... liefs, michris |
|
M@rcel: | Zaterdag, september 30, 2006 00:40 |
schitterbaar geschreven en met bewondering gelezen Liefs en warme knuffies voor de dooi M@rcel |
|
switi lobi: | Zaterdag, september 30, 2006 00:37 |
Oooo lieverd, ik wens je een eeuwige lente toe.... Dikke kus, liefsliefs...switi lobi |
|
Auteur: maria | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 30 september 2006 | ||
Thema's: |