Met de zon in de rug op drie hoog ergens achter,
het beeldscherm bijna onzichtbaar in de schittering
van de vroege morgen is het de plotselinge schaduw
die de dode tijd een nieuwe impuls geeft. Het moet wel
anders heeft het geen zin meer, heeft niets
nog zin en kunnen we allemaal naar huis.
Maar de eenling die zijn dromen ´s morgens uitgepakt
en wel - her en der over het bureau geslingerd -
in de einder tuurt, weet van draken (en vuurspuwende
managers) die de dag overnemen, controleren
en beëindigen zodat de tot zombie verwerkte mens
het licht mag doven en een poging kan wagen
levend thuis te geraken.