dagen met zo weinig inhoud.
nachten laat de artistiek in mij ontstaan.
dagen waar ik rust in stil verdriet,
maar de eenzaamheid blijkt zo koud.
Nachten wat kunst mijn leven in laat gaan.
maar slechts enkele wat het getalenteerde stukje van mij echt waardevol ziet.
dagen, dwalen voorbij langs mijn ogen.
zoals witte wolken in de lucht al reizend tot daar waar het uit zal komen.
dagen, vol haat, drang en pijn wat mij schaduwt tot de avond mij ontvangt om mijn tranen te drogen.
ik leef in dromen...., alsof de diepe slaap mij heeft belogen.
dagen waar ik al dromend wacht om te kunnen ontwaken.
nachten waar ik samen met mijn herinneringen tot het diepe denken ben weg gevlogen.
dromende dagen, zal er iemand of iets mij ooit wakker kunnen maken....
want de dagen hebben zo weinig inhoud.
en terwijl de nachten mijn inspiratie los laat raken.
Blijkt de eenzaamheid in dromenland toch alsnog zo koud.