Daar zijn ze weer
Samen met z'n twee
Nog één keer op het strand
Genietend, van de golvende zee
Zij heeft inmiddels een paar rimpels
En ook wel wat grijzer haar
Hij in een rolstoel, beiden door het leven getekend
Maar nog altijd even gek op elkaar
Al meer dan twintig jaar samen
De tijd is razendsnel gegaan
Hij kan inmiddels niet meer praten
Maar wat hij denkt, kan zij toch verstaan
Want hij is nu ziek, ongeneeselijk...
De klap was onverdraagbaar groot
Elke dag nemen zij nu afscheid van elkaar aan zee
Het is nu wachten op zijn dood
Ze bezoekt hem elke dag in het verpleeghuis
En neemt hem in haar busje mee
Dan rijden zij, zoals vandaag, naar 'hun eigen stekkie'
En genieten samen van de zee
Uren blijven ze daar zitten, stilloos
Enkel de wind die met ze praat
De liefde houdt ze warm, al is het nog zo koud
Ze gaan naar huis toe als de zon weer ondergaat
Als zij hem in de auto zet
Knijpt hij telkens in haar hand
Dat is zijn manier om haar te bedanken
Dat zij hem toch maar weer meenam naar het strand
Zo nemen zij elke dag afscheid van elkaar aan zee
Ja, zo gaat dat elke keer
En als hij vannacht nog niet voor goed zijn ogen sluit
Brengt zij hem morgenmiddag weer...