Ik mis ze, die onbezonnen dagen
Die dagen, waarin het licht scheen
De zon kon stralen
En het verdriet vanzelf weer verdween
Die dagen, dat ik om me heen keek
En alles zo mooi leek
Maar dat ik ook nooit goed besefte
Wat ik eigenlijk bezat..
Ik mis de mensen die ik verloren heb
Die niet meer hier zijn, maar wel in me hart
Maar ik mis ook de mensen, die er wel nog zijn
En die ik beetje bij beetje
Ben kwijtgeraakt..
Die mensen, die de wereld voor me betekenen
Maar zichzelf niet meer herkennen
Of ik herken hun eigen ik, gewoon niet meer
Waar is het gebleven, die hechte tijd?
Waar is het misgegaan?
Ik ben nu zoveel kwijt
Ik heb gekozen...om langzaam verder te gaan
Maar door die keuze
Ben ik nog verder van jullie af komen te staan
Ik wil jullie graag vertellen wat ik voel
Maar..of jullie begrijpen wat ik bedoel?
Het is nog niet zover
We zitten ieder, nog met zoveel verdriet
Met nog zoveel pijn
Maar toch hoop ik
Ooit weer dichter bij jullie te zijn
Tot die tijd, zal ik verder gaan
Mijn eigen weg te vinden
Maar ik hoop dat mijn pad
Die van jullie, ooit weer kruist
En een einde maakt
Aan het onmenselijke verdriet
Dat nou al zo lang in me huist..
Ik mis het...die dagen...die uren
Dat al het onbenullige in me leven
Zo belangrijk leek..
Ik mis het...die momenten..al die mensen
en die herinneringen van toen..
Ik mis ze...