En dan opeens....,
Zit ik hier in het donker,
alleen....,
al wachtend, met de vraag
of jij ooit nog terug zal komen....
Met zoekende ogen,
kijk ik wanhopig rond door de kamer om mij heen.
Ik leef in chaotishe dromen.
maak mijn dagen in één diepe, gedwongen gedachten.
Mijn eigen werkelijkheid, waar jij weluswaar nu niet meer zal zijn.
Maar zit ik dan op het onmogelijke ofwel op illussie's aldus op het niets te wachten?
Ik voel me nietig..
Ik voel me klein...
Zoals een traan, wat al tot de grond is neer geslagen, uit een is gebroken, aldus niet meer is te troosten noch te verzachten.
Betast door de pijn.
vergeten in verstorende vragen.
En dan opeens...,
ontwaak ik in het stille verdriet.
in het donker
en in de verre eenzaamheid,
waar nu niemand mij nog hoort noch ziet.
En dan opeens...
zit ik hier op bed in het donker, op mijn kamer, en alleen.
Ik voel de kou,
wat de nacht mij wederom weer brengt.
Met een snik troost ik mijn trieste traan, want ik leef toch in de gedachte van jou,
is wat ik hier in duister bedenk.
En terwijl ik daarop nog even stil en zachtjes de nacht mijn groet toe fluisterd .....
muisje....,
ik hou van jou....
en aldus ik hier verontrustend dwaal in dromenland, weet ik dat jij samen met het donker toch naar deze woorden heb geluisterd
en dan opeens zit ik hier in het donker..