Met Kerstmis, ieder jaar,
was ik zeker 3 dagen aan het bouwen
en dan was het eindelijk klaar
en kon ik het menu en de kado's voorbereiden.
Het is ieder jaar de moeite waard
ook al is het zo'n enorm zware klus
en gaat het met veel gezucht gepaard
omdat het eigenlijk belachelijk veel werk is.
Maar als ik dan de ogen zie stralen gaan
van mensen die even binnen komen,
dan weet ik weer waarvoor ik het heb gedaan
en dat ik het volgend jaar toch weer zal doen.
Maar, deze keer, ik weet het niet,
ik geloof niet dat ik het kan.
Ik wordt verteerd door mijn verdriet
omdat mijn man bij een ander zit.
Misschien zijn de kinderen niet eens thuis,
zoeken zij een gezelliger onderkomen.
Dan zit ik helemaal alleen voor de buis
met slechts de hond als aanspraak.
Maar die periode duurt wel weken,
weken waarin de kaalheid het verdriet benadrukt
met al die andere jaren vergeleken
en de oorzaak dáárvan ben ik dan.
Kerstmis betekende altijd gezelligheid,
een tijd vol leuke en lekkere dingen,
maar dit jaar draait het om innerlijke strijd
en uiterlijke vertoningen.
Misschien wordt het een materieel gevecht.
Die heb ik dan bij voorbaat al verloren
want daarin ben ik ontzettend slecht
én ik heb geen financiële middelen.
Ach, wat maak ik me druk,
gezellig wordt het toch niet,
ons gezin is nu eenmaal stuk
en dat zal, juist in december, voelbaar zijn.