Jaloers zijn,
het doet zo'n vreselijk pijn.
Jullie zagen ons niet meer staan,
en gingen een andere vriendschap aan.
Vele jaren waren we goed met elkaar,
het is voorbij, helaas 't is waar.
Jullie hebben ons afgeschreven,
wij horen niet meer in jullie leven.
Als ik hoor dat jullie bij die anderen zijn,
dan steekt het, het doet nog zo'n pijn.
Zal het ooit over gaan, de jaloezie en het verdriet?
Ik hoop van harte van wel, maar soms denk ik van niet.
Jaloers zijn,
nee, dat is echt niet fijn.
Ik moet het echt accepteren,
maar wanneer zal ik dat leren?