Slapen kan ik niet, mijn brein doet pijn van het droomfestijn
dan maar even naar beneden gegaan, voorzichtig van de trap afgaan
die veel te steile trap, die mij soms naar het leven staat
wie kan mij in dit donkere uur daarboven horen en zien?
soms vraag ik het me af, en voel me dan een beetje maf
de doden leven in een andere wereld
dit is een feit, wij krijgen geen respijt
ook voor ons komt ooit die tijd…
kerima ellouise: | Donderdag, november 02, 2006 15:37 |
knap opgebouwd !!! een erg rakend einde in een erg vlot lezend mooi gedicht. Liefs, kerima ellouise |
|
sunset: | Donderdag, november 02, 2006 10:22 |
Gelukkig woon ik nu in een appartement. Maar tot een drietal jaren geleden stond mijn trap mij ook dikwijls naar het leven ;=). Liefs en knuf, sunset |
|
lommert: | Donderdag, november 02, 2006 09:59 |
niemand is een blijvertje....maar wat doe ik nu;) xxliefs willem |
|
hiljaa: | Donderdag, november 02, 2006 09:31 |
was ook op vannacht!(4uur) mooi verwoord! knufleifs--hiljaa-- |
|
Auteur: moonwoman | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 02 november 2006 | ||
Thema's: |