kustplekje
het pad met gladde kinderkopjes
verdween hellend in onder gestoven
stormbevlogen, cirkelend korrels
zand van het verlaten strand
leken als in zwier van rondedans
met de wind mee zonder dralen
mijn voeten speels mee te lokken
naar de witte rokken, ruisend woest
daagde uit tot dieper adem
prikkelend al de tuigen van zinnen
en ik rende op de dein van golven
bedolven onder de roes van zee
als een kind met steels een huppelpasje
tussendoor in sprong als vrijgelaten
met losgelaten gedachten meegevend
aan het kustplekje zo mij
sunset: | Zaterdag, november 04, 2006 08:55 |
Ademloos gelezen deze prachtige overbrengende beeldendelende verwoording. Chapeau. Liefs en omhelzende genegenheid, sunset |
|
hiljaa: | Zaterdag, november 04, 2006 07:37 |
de kust daar voel ik rust.... prachtig verwoord! knufleifs--hiljaa-- |
|
rovago: | Zaterdag, november 04, 2006 01:15 |
Weer zo''n schitterend gedicht. Groetjes. Rovago |
|
marre mie: | Zaterdag, november 04, 2006 00:33 |
heel erg mooi... meer kan ik er niet over zeggen, ik vind het gwn prachtig... x mie |
|
switi lobi: | Zaterdag, november 04, 2006 00:21 |
Jouw verbintenis is meer dan duidelijk en voelt heel fijn! Slaap lekker voor straks, liefsliefs...switi lobi |
|
Auteur: maria | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 04 november 2006 | ||
Thema's: |