DE RODE LAARZEN VAN DE KONING.
In een ver land over bergen en zeeën woonde er eens een goede koning.
Hij was zeer geliefd bij zijn onderdanen.
Vooral de kinderen van zijn rijk vonden hem een lieve vorst.
Eens per jaar zette hij zijn met edelstenen bezette gouden kroon op en trok hij zijn fijnst geweven kleren aan. Dan reed hij met zijn gouden koets door het land en deelde aan de kinderen speelgoed en lekkernij uit.
In het prachtige land waar de koning regeerde, was het altijd warm en zonnig. Dat was wel prettig, maar toch…
De koning had één grote wens, hij verlangde er erg naar, dat het in zijn rijk ooit eens zou sneeuwen. Geen paar vlokjes, neen, sneeuwen net zo lang tot er een wit, dik tapijt lag waarin hij met de kinderen zou kunnen rollebollen en sneeuwballen maken. Ja, een pak malse sneeuw dat onder je voeten kraakt zodat er rillingen van pret over je rug lopen.
Alle dagen liet hij zijn weerprofeten komen maar steeds voorspelden zij zon, zon en nog eens zon.
De koning werd dag na dag bedroefder. Het was zo erg dat hij er op de duur een beetje ziek van werd.
De ministers maakten zich zorgen over de gezondheid van hun vorst, doch zij wisten zich geen raad.
Wetten maken, ja dat konden zij zeer goed, maar sneeuw maken? Neen, dat ging niet!
Op een dag, toen het koning in zijn weelderige bloementuin stond te dagdromen, hoorde hij geritsel tussen de rozenstruiken. Geschrokken keek hij om zich heen, maar hij zag niemand.
“ Hier ben ik!” klonk er een schril stemmetje.
Grol
“ Waar? “ vroeg de vorst.
“ Hier beneden achter de rode rozenstruik! “
De koning boog zich, en ja hoor, daar zag hij hem een kaboutertje zo hoog als zijn schoen.
De koning ging op handen en knieën zitten zodat hij het kleine kereltje beter kon bekijken.
Wat was dat een lelijk ventje! Het had een rode stekelbos die als vlammen op zijn hoofd groeide. Zijn grote kromme neus raakte haast zijn puntige kin waarop een zwarte harige wrat prijkte.
“ Wat moet jij hier in mijn tuin en wie ben jij? “ vroeg de vorst nieuwsgierig.
“ Ik ben Grol, het aardmannetje en ik ben hier om jou wensen te vervullen Sire “
“ Mijn wensen vervullen? Ach, dat kan toch niemand, “ zei de koning bedroefd.
“ Ik kan er voor zorgen dat het gaat sneeuwen.” grinnikte de dwerg.
“ Kan jij het laten sneeuwen? “ vroeg de koning.
“ Jazeker,” gniffelde Grol.
“ O, wil jij dat dan voor mij doen? Alsjeblieft! “ smeekte de koning.
“ Luister goed, “ sprak het aardmannetje. “ Breng mij morgen je gouden kroon, je fijnst geweven kleren en je beste schoenen. Dan zorg ik ervoor dat het sneeuwt! “
“ Heu, mijn kroon, heu… mijn schoenen en ook nog mijn beste kleren… goed, ik doe het. “
De volgende dag, nog voor het kraaien van de haan, stond de koning al in zijn tuin te wachten. Hij begon zich net af te vragen of het rare mannetje hem misschien voor de gek had gehouden, toen Grol van achter een dikke doorntak te voorschijn kwam.
“ Heb je bij wat ik gevraagd heb?” vroeg het ventje.
“ Ja, ja!” De koning toonde hem vlug de kroon de kleren en de schoenen.
“ Goed zo,” knikte Grol.
Uit de zak van zijn grasgroene jasje diepte hij een klein toverstokje op. Hij tikte ermee tegen de schitterende kroon die veranderde in een rode muts afgebiesd met witte pels. Hij deed hetzelfde met de fijn geweven kleren, ze werden een scharlaken wintermantel en een rode wijde broek. Ook de fraaie schoenen toverde hij om, het werden hoge bloedrode laarzen.
“ Trek nu die kleren aan en dan, dan zal het sneeuwen,” verzekerde het lelijke mannetje.
De koning deed wat hem bevolen werd. Nauwelijks had hij de nieuwe kleren aangetrokken of het wonder voltrok zich. Een ijzige wind blies uit het noorden. De azuurblauwe hemel werd grijs en grauw, de zon verdween achter dikke wolken en toen begon het … te sneeuwen!!!
Onze koning danste van plezier zo blij was hij.
“ O, lief aardmannetje, hoe kan ik je bedanken? “
“ Als je er maar geen spijt van krijgt,’ lachte Grol vals en met een akelige gil verdween hij tussen de struiken.
De koning lette al niet meer op het rare kereltje. Hij keek tevreden naar de vette sneeuwvlokken die als ontelbare pluimpjes uit de hemel dwarrelden.
De volgende dagen kon de vorst zijn pret niet op.
Hij maakte reusachtige sneeuwpoppen, bouwde sneeuwkastelen en voerde een echte sneeuwballenoorlog samen met de kinderen uit de buurt. Dan weer gleed hij op zijn Koninklijke slee van de heuvels achter het paleis; kortom hij had het zo naar zijn zin dat hij zelfs geen tijd meer had om te regeren.
In het begin vonden zijn onderdanen die winterpret ook wel fijn, maar na een poosje werd het hun allemaal een beetje eentonig. Na een hele tijd vonden zij al die sneeuw en ijs zelfs vreselijk koud en verschrikkelijk vervelend.
De ministers meenden ook dat het welletjes was geweest en zij vroegen een audiëntie bij hun vorst.
De koning gaf toe dat ook hij stilaal genoeg had van ijs en koude. Hij zou dus zijn rode pak en laarzen uittrekken zodat het zonnetje terug kon schijnen en de bloemetjes terug zouden beginnen bloeien.
Zo gezegd, zo gedaan, maar o’ wee !!! Hoe hij ook trok en rukte, de laarzen kreeg hij niet uit.
Ook de lakeien beproefden hun kracht maar helaas de laarzen zaten als schroeven om ’s Konings voeten. Wat men ook probeerde de laarzen zaten muurvast.
“ Geen nood,” zei een erg slimme minister. “ Wij halen er de hoefsmid bij. Hij is de sterkste man van het land, voor hem is dit zeker een koud kunstje.”
De smid keek wat neerbuigend naar de laarzen.
“ Puff, dat is kinderspel, “ grimlachte hij minachtend. Hij draaide even aan de punten van zijn prachtige zwarte krulsnor, rolde zijn mouwen op, spuwde in zijn handen en begon aan zijn schijnbaar gemakkelijke opdracht.
Ons smidje wrikte sleurde en trok, zijn gezicht liep purper aan, dikke blauwe aders kwamen als touwen op zijn gespierde armen te liggen. Hij rukte en sjorde; tevergeefs. De koning schreeuwde het uit van de pijn.
“ Stop man stop, straks ruk je mijn been nog uit mijn Koninklijke bips!!! “ brulde de vorst
Daarna werd de wijze dokter erbij gehaald, doch deze geleerde man wist zich ook geen raad. Nog tientallen andere pogingen werden ondernomen. De schoenmaker, de slager, de timmerman, de bakker, ja, zelfs de tandarts, allen kwamen zij er aan te pas. Iedereen probeerde het, helaas, zonder resultaat.
“ Ik moet dat lelijke aardmannetje terugvinden, “ bromde de koning.
Hij zocht gans de Koninklijke tuin af.
“ Hoe heette dat kereltje ook alweer? O ja, Grol: Grol, Grolll! “ Riep hij zo luid hij kon, doch er kwam geen antwoord.
Hoe hard onze koning ook schreeuwde en riep, Grol kwam niet tevoorschijn.
De arme vorst wist niet dat Grol zich diep in een holletje schuil hield en dat hij zich zat te verkneukelen om al de ellende die hij had aangericht. Grol was niet enkel een lelijk akelig aardmannetje, neen, hij was ook nog een gemene plaaggeest. Die vastzittende laarzen, dat was één van zijn stoute grollen en alleen hij wist dat de vorst ze nooit meer van zijn Koninklijke voeten zou krijgen.
De maanden gingen voorbij en het bleef maar steeds doorsneeuwen in het rijk van onze bedrogen koning.
Dag na dag moesten de mensen de straten schoonvegen wilden zij nog uit of in hun huizen geraken.
Op de duur lag de sneeuw zo hoog dat de kinderen niet meer naar school konden en de ouders zelfs niet meer naar hun werk.
Iedereen was heel boos op de koning. Men vond dat het immers allemaal zijn schuld was, hij met zijn sneeuw.
Het regende klachten op het ministerie, iedereen wilde de vorst weg.
De ministers staken de koppen bij elkaar, er moest een oplossing komen!!!
De oudste minister moest het pijnlijke bericht aan zijn vorst overbrengen.
Hij plukte zenuwachtig in zijn lange grijze baard, duwde met zijn kromme wijsvinger zijn knijpbrilletje wat hoger op zijn neus, schraapte zijn keel en begon aan zijn lastige opdracht.
“ Hum…hhum, zzzzijne mamamajesteit…” stotterde hij.
“ Wat hebt u mij te melden?” vroeg de koning triest.
“ E…E…Excellentie,” Hakkelde de oude minister opnieuw. “wwwij hebben bbbesloten… de min min ministers hhhebben…”
De arme man was haast aan een beroerte toe van de schrik.
“Komaan, brave man, vertel me wat je mij te melden hebt,” beval de vorst.
“Wij hebben besloten dat u het land moet verlaten zodat het ophoud met sneeuwen punt,” flapte de trouwe dienaar er in adem uit.
Bedroefd keek de koning hem aan.
“Ik begrijp het goede man, maakt u zich geen zorgen. Ga en zeg de bevolking dat ik berouw heb. Zeg hen dat hun vorst deze week nog vertrekt.
Ik weet dat ik de schuld draag van het onheil dat er over mijn land is gekomen. Eens was ik de gelukkigste koning van de hele wereld en toch was ik niet tevreden. Ik heb toen in gedachten mijn rijk verwenst omdat het er nooit sneeuwde. Daarvoor ben ik nu zwaar gestraft. Nergens zal ik nog rust vinden. Waar ik ook kom zullen sneeuw en ijs mij achtervolgen. Maar dit zweer ik, al breng ik koude bij de mensen, hun harten zal ik verwarmen. Iedereen die ik op mijn weg tegenkom zal ik geschenken geven en dat zolang ik leef.”
Twee dagen later vertrok de vorst met zijn Koninklijke arrenslede getrokken door zes trotse rendieren. De leider van het gespan heette Rudolf, hij had een rode neus. Die kreeg hij omdat hij wel eens een borreltje lustte als het erg koud was.
Duizenden en duizenden onderdanen waren gekomen om hun vorst uit te wuiven. Want diep in hun harten hielden zij zéér veel van hem. Zoals beloofd had hij voor iedereen een geschenk bij.
Nauwelijks had de koning het land verlaten of het stopte er met sneeuwen en daar was weer dat vrolijke zonnetje van vroeger. Al vlug staken de bloempjes hun kopjes nieuwsgierig boven de grond.
De koning reisde heel de wereld rond. Waar hij ook kwam werd het bitter koud en sneeuwde het. Maar waar hij zich vertoonde werd het feest want hij bracht gezelligheid en geschenken voor iedereen.
Trouwens de mensen hadden iets wat te vieren als onze koning verscheen, want hij kwam precies op de geboortedag van Jezus.
De lieve vorst is intussen al honderden jaren oud en hij leeft nog altijd. Ook in ons land komt hij ieder jaar op bezoek.
Hij komt altijd met Kerstmis. Jij hebt beslist ook al geschenkjes van hem gekregen.
Ken je hem niet?
Ja natuurlijk, het is de Kerstman.
michris: | Zondag, december 03, 2006 00:39 |
Morgen wij dit gedicht op de site van de freakkids plaatsen? michris |
|
soulsister: | Donderdag, november 09, 2006 18:39 |
knap verhaal hoor samen met mijn zoontje gelezen en we hebben er beide van genoten liefs |
|
dishesqueen: | Zondag, november 05, 2006 15:49 |
briljant geschreven! Graag gelezen... | |
J.H. Vergne: | Zondag, november 05, 2006 12:18 |
ik vind het een prachtig verhaal , wie zegt ik heb geen talen, nou reken maar. helemaal gelezen heel mooi kinderverhaal met een boodschap, wees blij met wat je hebt hartelijke groeten |
|
Mandje: | Zondag, november 05, 2006 09:39 |
heerlijk geschreven!! Goed verhaal ook. ik ben dol op sprookjes! liefs, Marianne |
|
sunset: | Zondag, november 05, 2006 09:05 |
Mooi kerstmansprookje voor de )klein)kinderen. Ook ik las het graag. Liefs en fijne zondag, sunset |
|
Hilly N: | Zondag, november 05, 2006 09:05 |
Wat prachtig geschreven zeg. Een einde dat ik niet had verwacht, heel mooi. Mooi om voor te lezen... Fijne dag en groet van Hilly |
|
hiljaa: | Zondag, november 05, 2006 07:43 |
kerstmis...... de gezelligheid gaat weer beginnen! prachtig verhaal! knufleifs--hiljaa-- |
|
tears for you: | Zondag, november 05, 2006 07:33 |
wat schitterend ,jou verhaaltje ,zo mooi tears |
|
Herman Coppens: | Zondag, november 05, 2006 04:09 |
Een droom van een opa, zo inlevend verteld, en die climax op het einde, ik sta ervan versteld. Knuffelgroetjes, Herman. |
|
mums: | Zondag, november 05, 2006 01:13 |
dit was mijn verhaaltje weer voor het slapengaan en hij was lekker lang...dank je. liefs mums |
|
Fata Morgana: | Zondag, november 05, 2006 00:50 |
Je bent vast een heerlijke verteller als opa over rode laarzen en grol, ik had even geen luister(lees)tijd dus deed voornamelijk scrol.....om bij de kerstman uit te komen en ja op die man ben ik natuurlijk dol, alvast jinglebel groetjes (ja laat ik ook eens lekker vooruit lopen net als de commercie)Fata. | |
Claire Q: | Zondag, november 05, 2006 00:48 |
:) heerlijk schrijven! | |
lonely 1: | Zondag, november 05, 2006 00:42 |
prachtig verteld, eliano zal wel blij zijn met een opa die zo goed kan vertellen! en ja, ik wist dat het de kerstman was :) liefs, lonely 1 |
|
fran92: | Zondag, november 05, 2006 00:39 |
haha ach ja dat had ik niet verwacht;) leuk einde! altijd heerlijk gezellig.. de kerst.. en ach ja die arme kerstman..;) slaaplekker weer van genoten! liefs fran92 |
|
tulpje: | Zondag, november 05, 2006 00:35 |
o ik dacht sinterklaas ;) heel mooi gedaan met een glimlach gelezen liefs en truste knuffel |
|
Auteur: rovago | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 05 november 2006 | ||
Thema's: |