Tot er geen woorden meer vallen
voor ons. En wij achteromkijkend
de laatste trein zullen loslaten.
En dan nog, dan nog reizen mijn
ogen de zuidelijke plaatsen uit het
zicht; van waar jij stond, tot waar
mijn mond eventjes de jouwe –
en vervolgens de stoeprand vond
waar jouw adem mij nog eenmaal
greep – alsof het goed was – en tot
slot het dode graf in zweeg en smeet
en zweeg; over nooit en nimmer.
(uit de serie ‘over nimmer en nooit’)
Panta Rhei: | Maandag, november 06, 2006 19:38 |
Dan sluit ik me maar aan bij Sifra (ook voor de voorgaande gedichten, en naar alle waarschijnlijkheid ook voor wat komen gaat ;) ) Liefs knuffel |
|
remie: | Maandag, november 06, 2006 19:19 |
schitterend...liefs remie | |
Fancy Nancy: | Maandag, november 06, 2006 19:04 |
wauw... echt heel mooi!!! | |
wijnand.: | Maandag, november 06, 2006 18:55 |
dit is mooi | |
Sifra.K: | Maandag, november 06, 2006 18:42 |
(Mijn reacties woorden misschien onderhand wat standaard.) Je schrijft goed. Prachtig dit. Liefs, |
|
Auteur: Marjolein. | ||
Gecontroleerd door: Anastacia | ||
Gepubliceerd op: 06 november 2006 | ||
Thema's: |