À la recherche du temps perdu
Laat mij de leegte tonen diep in mij
nu ‘k mij jou gaf en zijn de schaduw
van jouw schaduw - of van je hand
en ik wil mij voelen maar ook jou
ik ben de as van wat er is verbrand
’Ne me quitte pas’ dat zong een Brel
en woorden zinderen na in elke vezel
van mijn pijn, zonder ooit enige excuus
in een totale wanhoop en van geen tel
wanneer ik hopeloos reik naar morgen
’k Ben niet gegroefd door het chanson
maar krab de schrammen die in bloed
geduldig perforeren ’t hart en luister naar
’Ça ne prévient pas quand ça arrive’
en ik ween mijn tranen als ik weer eens kniel
in overgave aan het feit dat ik besta.
lonely 1: | Dinsdag, november 07, 2006 21:14 |
droevig maar zo mooi! liefs, lonely 1 |
|
vivika: | Dinsdag, november 07, 2006 13:51 |
Triste! Mais vous avez formulé ton désolation très bien! j''étudie le français! Pas rigoller! :) |
|
fortuna: | Dinsdag, november 07, 2006 11:02 |
Droevig voelbaar dit Liefs |
|
Littledolphin: | Dinsdag, november 07, 2006 08:33 |
intens droevig verwoord, heel heel mooi, liefs en een knuffel, little | |
going with de wind: | Dinsdag, november 07, 2006 08:00 |
heel triest zijn jouw prachtige woorden lieve |
|
Hilly N: | Dinsdag, november 07, 2006 07:35 |
Droevig mooi geschreven. Blij om zoiets moois te lezen. Lieve groet van Hilly |
|
Auteur: sunset | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 07 november 2006 | ||
Thema's: |