Reeds ben ik aan dit gedicht begonnen
Nog steeds onvoorbereid en onbezonnen
Te werk gegaan een erg groot geheel
Pas begonnen maar ik moet nog veel
Voor ik klaar ben met mijn schrijvers taak
Het schrijven van een enorm gedicht
Dat is mijn heden daagse zware plicht
Schrijven tot ik het schrijven staak
Tot ik weer verder ga met dichten
Uit het binnenste van mijn hart
En waar normaal het slot mij doet verlichten
Ben ik nu nog maar pas bij de start
Ik schijf nog veel verder van af hier
Tot het einde van de regenboog
Vol van passie en vol van plezier
Wat meespeelde toen ik het overwoog
Om te beginnen aan dit grote project
Dat nooit een einde zal gaan kennen
Maar op den duur gaat het vast wel wennen
Dat het gedicht zich steeds verder strekt
Over honderden regels op het papier
Van heel dichtbij tot ver weg van hier
Tot het eeuwige oneindige en toe
Maar vraag me niet hoe ik het doe
Daar kan ik zelf geen antwoord op geven
Niet nu niet later in mijn leven
Mijn gedachten zijn in mekaar geweven
En er helaas niet meer uit te zeven
Dus kom ik een antwoord tekort
Hiervoor oprecht mijn eigen spijt
Want een antwoord woord benijd
Zoals dat meestal bij vragen hoort
Maar het eind van de regenboog is vaag
Zo ook dit grote gedicht
Het beweegt zich log en traag
Wat overal verwarring sticht.
In een wereld die al verwarrend is
Met ontelbare mensen op aard
Allen meer dan het ontelbare waard
Maar ik bij velen helaas een waarde mis
Deze wordt hun niet geschonken
Door de andere mensen om hun heen
Gedoemd om door te lonken
Naar mensen met een hart van steen
Dat doet mij pijn dat doet mij leed
Omdat ik een oplossing weet
Helaas door mensen afgekeurd
Wat mijn geweten nog steeds betreurd
Omdat er duizenden mensen sterven
Zonder dat er een duidelijke reden is
Splijt de mensheid kapot in scherven
Heel langzaam en zeer gewis
Tot er een einde gevonden wordt
Zoals het bij de mensheid hoort
Eerst een antwoord dan pas actie
Vaak te laat net een fractie
Waardoor de moeite te vergeefs bleek
En de mens al onder de problemen bezweek
Maar toch draait de wereld gewoon door
Daar is er immers een wereld voor
Net zoals de gekleurde regenboog
Die het alleen doet als de zon schijnt
En de regen niet verdwijnt
Die goed en slecht weer bedroog
En daarmee een evenwicht creƫert
Tussen het goede en het slechte
Wat door velen wordt vereerd
Niet het moeite waard om voor te vechten
Dan zal ik liever tussen beide staan
om de strijd gelijk te laten worden
zonder dat ze elkaar uit zullen moorden
een vredig systeem is wat ik waan
(dit gedicht is een soort van expiriment en is nog niet af, dit is slechts deel 1, ik zal later waarschijnlijk verdere delen posten)