De scherpte van een veerpunt
ik luister
en denk aan hen
gevangen tussen duizend wielen
waar het asfalt kreunt onder het gewicht
in gedachten lees ik de ergenis
hoor de zachte verwensingen
diep in mij klinkt de machteloosheid
van een geknechte mens
ik weet
zuur smaakt de liefde
van de woorden die ik krul
maar ze zijn oprecht
ik zelf
nooit een knecht van deze demon
met mijn werk
bijna naast mijn deur
duizend wielen
en de aarde kreunt
zij staat nooit in de file
maar draagt wel steeds de last
van het gif dat aan haar doodskist krast
***Wim****