Ik zocht het zolang, die liefde.
Ik voelde me zo ellendig, zo zonder liefde.
Toen vond ik hem en werd hij mijn geliefde.
Ik liep op wolken,
hij toonde me wat geluk is.
Maar diep was de val,
toen ik weer ging twijfelen.
Pijn deed de val,
toen ik relatief ging denken.
Onmogelijk is het,
dit te laten voortbestaan.
Zo moeilijk.
Oneindige afstanden, liefde kan ze overbruggen.
Naar wat ik gehoord en ervaard heb.
Maar is die liefde van eeuwige duur?
Tegenslag zwakt ze soms af,
doet de vraag weerklinken,
is het dit alles werkelijk waard?
En ik kijk weer verder dan jou.
Waarom?
Vraag ik me zwijgend af.
Nooit tevreden, nooit genoeg.
Alsof ik verliefd ben geworden op de ellende.
Steeds keer ik er weer terug.
Ik hou van jou, nog steeds.
Maar het is alsof ik het niet wil.
De liefde is een touw geworden,
dat zich strak om mijn hals spant.
Ik schrik en wil vluchten...
En telkens ik eraan denk
voel ik de tranen uit mijn ogen treden,
zachtjes vinden ze de vrijheid
wijl ze over mijn wangen naar beneden rollen.
Waarom doet liefde zo'n pijn?
Waarom wilt het lot niet dat wij bij mekaar zijn?
Ik mis je elke dag,
zo intens...
Ik kan je niet genoeg vertellen dat ik je liefheb.
Ook al wil ik soms gewoon ontsnappen
en een makkelijker pad kiezen.
Ik laat je niet in de steek.
Ik hou van je Chris.