Ik roep maar wat en ook al
fluit de wind het zicht weg
we dwalen als mensen zonder licht
over de vlaktes van kaalte
En ik zocht jouw warmte
aanrakingen op de blote borst
met een kusje versmolt je liefde
dat een aanraking van tederheid was
Voetstappen stierven in de verte
waar een uil riep vannacht
het kleed van afwachten afgeworpen werd
en op de grond werd gelegd
We waren zwervers in het licht
waar soms de nacht wat van dronk
jij zag de verte naderbij komen
en ik voelde de glimlach
Die er op de kale vlaktes nimmer was
Auteur: wijnand. | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 16 november 2006 | ||
Thema's: |