Dag, leven

 

 

Ik duizel, voor de wereld

daar ze draait onder mij

ik breedtegraden niet volgen kan

en de lengte raden moet

 

Door de druppels zie ik

het water niet meer, dat zich

kolkend door mijn handen snijdt

wegglijdt in de bodemloze tijd

 

die tikt, nee suist, het zand

knarsend tussen mijn tanden

Als de woede over wat geschapen is

maar niet had moeten zijn

 

Verdwijn.