Soms,
Sta ik even stil in het leven.
Ik bedenk aan tijden waar mensen om me heen het moeilijk hadden,
als ik terug denk aan die tijd, lijk ik te zweven.
Maar ook te gillen. Niemand hoort mij.

Dan krijg ik tranen in me ogen.
Iemand vraagt of het wel met me gaat.
En diegene wilt mijn tranen afdrogen.

Ik schrik en ben weer bij leven.
De gedachtenen zijn zelfs moeilijk.

Dus telkens als ik even wegzweef,
denk ik aan die tijd, die tijd die ik niet nog een keer wil doormaken.
Telkens de de pijn die ik neem en de teleurstelling die ik geef.

Nee dat wil ik niet nog een keer.
dat doet mij téveel zeer.

*Your tears dont fall they crash around me.*