Snap dan dat ik er aan moet wennen,
en dit van jou nog moet leren kennen.
Zoals nu, was je voorheen niet,
jou afstand doet mij verdriet.
Ik kan er wel mee leren leven,
maar dan moet je mij ook die kans geven.
Maar nu loop je alleen maar meer bij mij vandaan,
en op die manier moet ik je wel laten gaan.
Ik probeer echt mijn gevoel uit te leggen,
maar weet niet hoe ik je dat moet zeggen.
Ik wil ons zo graag die kans geven,
zodat wij als vrienden verder leven.
Ik weet dat je aan je gevoel niets kan doen,
maar het voelde zo fijn, in jou armen liggen of een zoen.
Elke keer voelde ik me zonder jou alleen,
en dat ging dan over als jij weer verscheen.
Maar nu, nu zit ik hier met verdriet,
omdat jij voor jezelf moet kiezen en mij niet meer ziet.
Ik weet het allemaal gewoon niet meer,
ik weet alleen, het doet me heel erg zeer.
Ik wou dat je bij me kon zijn, maar weet dat je het niet kan,
sorry voor dit alles lieverd, maar ja, wat moet ik dan?
Ik ben het even helemaal kwijt, vooral wat ik nou voel,
en hoop dat je een beetje begrijpt wat ik met dit alles bedoel.
Ik zou je nooit zomaar kunnen laten gaan,
ik hoop echt dat wij voor elkaar blijven bestaan.