littekens
Een gevoel van leegte…
Een gevoel van eenzaamheid…
Ik kan er niets aan doen
Het is daar, al zo lang…
Het is alsof er niemand is,
Maar jij bent daar…
Hoe komt het dan toch
Dat ik me zo helemaal alleen voel?
Hoe komt het dan toch
Dat ik me zo rot voel?
Zou zo graag het verleden vergeten
En gewoon doorgaan met leven…
Maar telkens weer
Komt het pijnlijke verleden terug…
Komt het me weer pijn doen
Heel diep in mijn hartje…
Telkens weer snijdt het iets harder
En veroorzaakt littekens, niet te genezen…
Grote, lelijke littekens
Die nooit meer zullen weggaan…
Blijf ik ‘dikke Daisy’;
Voor de rest van mijn leven?
Reacties op dit gedicht
| Allysson: | Dinsdag, december 14, 2010 15:50 |
| je bent een mooie, lieve, gevoelige meid - zo zie ik je door je gedichten heen. blijf dat doen waar jij je goed bij voelt! zet m op!!! Liefs, Allysson |
|
| ~MoonShadow~: | Zondag, december 24, 2006 16:24 |
| Je bent inderdaad niet de enige je hebt het heel mooi verwoord.. groetjes ~MoonShadow~ |
|
| no-body: | Maandag, december 11, 2006 16:22 |
| lieve daisy, dit is een mooi verwoord gedichtje logisch dat je je zo rot en alleen voelt na wat je allemaal meemaakt... weet echter dat je niet de enige bent en laat die pesters niet langer op je kop zitten pesten is het laagste dat iemand kan doen!blijf in jezelf geloven en blijf gedichten schrijven. liefs no-body |
|
Over dit gedicht
| Auteur: * zotte * dasje * | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 27 november 2006 | ||
| Thema's: | ||