Wie zal ooit luisteren

 

 

Ik roep

 

in verloren kreten van wanhoop

of van vreugde want wat ooit deugde

is nu verdwenen in de leegte

van de wrede armen van de overheid

 

Ik zwijg

 

over wat  zij deden, toen het leven

op het randje balanceerde, van een

afgrond die dieper was dan de mooiste

mond lachen kon, en alleen nu

zwiert zij met benen die stijver zijn

dan de lijven van de overledenen.

 

Ik huil

 

stromen, over reeds doordrenkte lichamen

de laatste stoten in gekrenkte kinderzieltjes

schaden en schanden hebben geleerd; een stem

wordt niet verhoord, in gesmoorde kreten