Jouw plekje...
Je bent al weer een paar maanden weg,
maar de jaren die ik met jouw heb doorgebracht blijven.
Soms verlang ik weer eens naar dat plekje in mijn hart waar jij bent,
maar ik durf niet te gaan kijken, want ik ben bang...
Bang voor wat er gebeurd als ik de deur weer eens open,
ik voel dan niet alleen de liefde die je mij hebt gegeven...
maar ook de pijn die je mij hebt aangedaan,
wat is het moeilijk om die deur gesloten te laten...
Ik verlang zo naar jou terug, dat ik de pijn voor lief neem.
Eventjes maar dan, even heel snel kijken,
eventjes ruik, proef en voel ik jou weer,
je warme stem streelt mijn ziel weer als tevoren...
hoe kan het toch dat wij niet bij elkaar horen.
Ik sta op jou plekje in mijn hart,
en even geniet ik weer van jou aanwezigheid...
Stil breek ik in tweeen van verdiet,
en voel de pijn die je mij hebt toegebracht.
Ik moet weer gaan uit dit plekje in mijn hart.
Ik moet de deur weer sluiten...
terug de kou in, terug naar buiten.