Ik heb van mezelf bijna elk stukje gegeven
waardoor ik vergat dat ook ik recht had op leven
Altijd stond ik open voor ieders verdriet
Maar mijn innerlijke wonden zag men niet
Aan hen toonde ik mijn verdriet niet
Ik huilde vaak van binnen, maar uit mijn ogen sprak verdriet
Een verdriet dat anderen niet zagen
waardoor ik mijn verdriet alleen leerde te dragen
Van binnen ging ik kapot, maar uit mijn ogen blonk geen traan
Tot iemand mij zei dat ik mijn tranen moest laten gaan
Nu huil ik druppels van liefde
Een liefde die mijn hart doorkliefde
Nu blijven mijn tranen stromen
Omdat ik weet dat mijn geluk nooit zal komen
Daarom heb ik een keuze voor mezelf gemaakt
Zodat geen verdriet mij meer raakt
ik heb mezelf even van alles terug gefloten
en de deuren van mijn hart voor iedereen gesloten
Er komt geen liefde meer naar buiten
Want door het vele verdriet blijf ik mijn hart sluiten
De vensters naar mijn ziel zijn nu gesloten
En heb ik mijn pijn en verdriet voorgoed afgesloten
Toch blijf ik in het goede geloven, en wil het slechte niet zien
Omdat ik weet dat ik deze pijn niet verdien
Nooit heb ik een ander bewust pijn gedaan
maar mezelf wel steeds afgevraagd, is dit nu mijn bestaan?
Een bestaan zonder warmte en liefde in mijn leven
De liefde dat ik aan menigeen wil geven
Wanneer stopt voor mij eens die pijn?
Zodat ook ik weer eens gelukkig kan zijn