Alles gaat weer eens veel te vlug.
Het gedicht is net af, komt het gevoel weer terug
Zo kan ik wel aan de gang blijven.
Ik probeer het gevoel juist weg te schrijven.
Waarom blijven die gevoelens zo lang?
De nabije toekomst maakt me bang.
Bang voor mijn eigen gedachten.
Angst dat ik het uiten ervan niet af wil wachten.
Ik ben bang, echt bang.
Het probleem blijft, maar ik schrijf het weg voor ik me verhang.
Nee dood ga ik niet door mijzelf, dat is voorbij.
Maar mijn gedachten en gevoelens maken me niet blij.
Ik maak mezelf nu steeds vaker bang.
De bom staat op barsten en dat duurt niet meer zo lang.
Ik weet niet wat ik nu moet doen.
Waar moet ik naartoe?
Ik moet de druk van de ketel halen, maar weet niet hoe.
Wie het probleem kent: steek me geen hand toe.
Ik moet er zelf uit komen, maar ben zo moe.
De put is dieper dan ik dacht.
Telkens ben ik er bijna, glijd ik weer dieper in de schacht.
De grootste bedreiging is de stilte van de nacht.
Dan grijpen de negatieve dingen de macht.
Ik moet weer tot mezelf komen anders gaat het verkeerd.
Het moet snel, voor de bom explodeert.
Why can’t things go normal instead?
Why am I so fucked up in my head?
Ik weet het niet meer, wat ik ook probeer.
Dit is al de zoveelste keer, ik leg me er voor nu maar bij neer.