Elke ochtend kijk ik in de spiegel,
en denk ik; "waarom ben ik niet zoals zij?
Waarom heb ik nou net die schisis?
Waarom nou net bij mij?"
Ik probeer mijn spiegelbeeld te vermijden,
Mijn gezicht wil ik niet zien.
Maar dan is er weer zo'n spiegel..
Ik draai me snel om en tel tot tien.
Maar waarom zou ik eigenlijk weglopen?!
Ik ben toch geen afschuwlijk beest?
en ik weet ook dat ik niet de enige ben,
die een schisis heeft.
Maar toch, elk jaar opnieuw,
een nieuwe klasgenoot die zeurt;
"Wat is er met jouw lip?"
Dat is nou niet een zin die mij opfleurt.
Maar als ik dan mijn verhaal vertel,
dan kijk ik naar die persoon.
en zie ik ook aparte dingen,
en weet ik; ik ben gewoon!