wanneer de avond valt
…wanneer de avond vallen zal
trekt hij mij misschien wel mee-
zij, kan ook, en wij alle twee
in een afgelegen dal, amper verlicht
verstand op nul, blik op oneindig
doe ik het eens andersom-
want, met het hoofd aan de horizon
en benen gelicht, kan zelfs regen klimmen
een helder kiertje aan de grond
helpt mij omhoog, waar ik (in badjas)
misschien niet eens verdwenen was
warempel nooit eerder heb gestaan of stond
…en wanneer de avond vallen zal
blijft mij goedgezind, zo ik hoop
dat deze achtergelaten vrieskou warmloopt
en mijn bevroren hart enigszins ontdooit, vooral
onmogelijke verwensingen houden halt
in de zilvergrijze lucht, die toch wel zuiver is-
zuiver genoeg om mijn plaats te verzwijgen, en dat van een metgezel
wanneer de avond valt