staat niet op de kaart
de stenen die ik raapte
heb ik deze keer niet bewaard
in ‘t donker verdwaalde ik
zag zelfs nergens een reepje licht
door zoektochten overmand
bezit ik niet meer ‘t zelfde zicht
zwevend in het luchtledige
zoekend naar enig houvast
ik reik mijn hand voorzichtig
kijk of het bij je past
diep in mij is een stukje gebroken
je moet door of je wilt of niet
één keer zal ik echt bereiken
wat mijn gedachte in de verte ziet
in de spiegel ben ik nog steeds
dezelfde die ik eens was
al loop ik nu echter even
met een vertraagde pas
Artifex: | Donderdag, december 14, 2006 20:53 |
Stilmakend... Liefs, Artifex. |
|
mums: | Donderdag, december 14, 2006 20:45 |
ik geef je alleen even een troostende knuf meid...dit gevoel heb je prachtig beschreven. liefs mums |
|
Reiger: | Donderdag, december 14, 2006 20:08 |
Wat een droef gedicht.... Met heel veel gevoel geschreven en schitterend mooi onder woorden gebracht. Van mij krijg je nu even een extra dikke knuffel.... Het pad is even donker, maar wees niet bang.... Duister zal het soms zijn, maar nooit voor lang.... |
|
lommert: | Donderdag, december 14, 2006 19:20 |
triestdroef gedicht...mm in de spiegel kijken...ik zie een prachtig gevoelsmens;)ook eens tegen jezelf durven zeggen: ik ben goed zo ik ben;) heel veel liefs willem |
|
Windwhisper: | Donderdag, december 14, 2006 18:56 |
Slikkend gelezen Remie, je evenwicht hervinden....not easy maar er komt een dag...hoopvol.....dat je jezelf weer ziet en voelt . knuffel, Cobie |
|
Auteur: remie | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 14 december 2006 | ||
Thema's: |