Behorend in een mooi paradijs maar nu afgezonderd van de buitenwereld
Maar nog steeds die kleine twinkeling in zijn ziel
Een liefdesroos wat hem was gegeven
Dat steeds meer en meer verwelkt
Gegeven voor zijn leven
Wat over zou zijn als het laatste rozenblaadje viel
Afgezonderd in een donkere kamer
Zo bitter en zo kil
Het zal mij toch niet meer overkomen
Verdoemd en getekend voor eeuwig
En steeds horende dat het lukt, als je maar wil
Haat voor zichzelf
Geen hoop wat hij voelde maar niets wat hij kwaad bedoelde
En de roos hangt nu dood aan zijn steel
Schaamte en nu voelend als verloren
Een roos, gestorven en nooit meer heel
Ziende geen waarde meer in het leven en zichzelf
Woede gepaard met onzekerheid over het leven wat hij vreest
De gevallen rozenbladeren, wel een stuk of elf
Want wie houdt er nou van een beest . . .
Dylirium: | Zaterdag, december 16, 2006 10:55 |
Mooi geschreven diepgaande woorden en achtergrond. kus x |
|
Windwhisper: | Vrijdag, december 15, 2006 21:53 |
tja ik hou van elk dier dus...ook van een eenzaam mens knuffie Cobie en slaap wel |
|
Auteur: Manjula | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 15 december 2006 | ||
Thema's: |