misschien zal het wel beter met me gaan
als ik er zo plots alles kan uit gooien
ik kan niet zonder beven op men benen staan
en ik kan het niet vertellen, schrik dat ze het rondstrooien
ik kan geen moment meer zonder huilen
want het begint wanneer ik alleen ben
ik duw de schouders weg om achter te schuilen
omdat ik niemand nog echt ken
ik vertrouw niemand meer
ik wil niet meer geloven
alles in mijn achterhoofd doet zo zeer
door de mensen die valse dingen beloven
dagen worden echter moeilijk om te doorstaan
nachten geven me niets anders dan tranen
soms moeilijk om mee verder te gaan
ooit zal ik toch die goede weg banen?