Kijk, het meisje in die spiegel daar.
Ze lijkt me een beetje raar.
Vaak zit ze daar, op haar kamer, helemaal alleen.
Nee, geen mens om haar heen.
Mensen begrijpen haar niet.
Ook helemaal niemand die dat ziet.
Nee, het meisje daar is nog niet zo slecht.
Luister maar, wat ze daar allemaal zegt.
Ze heeft heel veel meegemaakt in haar leven.
Was er maar iemand die haar een beetje kon begrijpen, en liefde wilde geven.
Maar… dat alles is haarniet gegund.
Iedereen heeft het op haar gemunt.
Totdat zij een vriendje kreeg.
Ze vertelde alles, en beloofde dat ze nooit meer iets verzweeg.
Het ging een tijdje goed, ze had het naar haar zin.
Totdat de klap viel, het was hetzelfde als in het begin.
Met grove beschuldigingen ging ze weer heen.
Naar haar kamertje, wéér alleen.
Intens verdrietig, nu haar geluk is ontnomen,
als je goed kijkt, zie je haar tranen stromen.
Toch, na een tijdje was ze over haar verdriet.
Zover dat ze haar vertrouwde kamer verliet.
Ze ging naar school, ontmoette daar een jongen.
Ja, ze voelde haar hart, het maakte blijde sprongen.
Hij wilde haar helpen, haar gevoelens delen.
Om samen met haar, de diepe wonden te helen.
Nog steeds zijn ze dikke vrienden met elkaar,
En op een hele gelukkige manier bij elkaar.
Toch bloeit er iets, ze voelen het allebei.
Totdat hij het eindelijk zei:
Ik hou van jou en jij van mij.
Er was opeens een relatie.
Vol pure liefde, en sensatie