Gehandicapt…..(Simon).
Een naam met veel emotie
vanaf het pril begin.
Niet wat gedacht was kwam er
als loot aan het gezin.
Het is je kind, maar het was anders.
Teleurstelling, zorg en verdriet.
Die door ’t verzorgen werd verdrongen.
Een ouderschap deels wel…deels niet.
De handicap is er gebleven.
De liefde groeide met de dag.
Emoties zijn niet uitgevochten,
zodat de ander het niet zag.
Je hebt geleerd ’t al te beheersen,
doch blijft door Simon zelf beperkt.
Wel is verbetering te bespeuren,
zoals hij langzaam meer verwerkt.
Misschien kan hij straks mee gaan fietsen
Je blijft betrokken dag aan dag.
Je formuleert, blijft stimuleren….
langzaam volwassen…blijvend gezag.
Je moet je ook gaan voorbereiden
dat eens de zorg van and’ren komt.
Toch zal je blijven begeleiden
tot dat jouw zorgenbeeld verstomt.
Je innerlijk is blijven vragen
waarom Heer, dat mij dit gebeurt ?
Al is in al die lange jaren
een beeld ontstaan dat niet meer treurt.
Ik denk dat liefde vol gegeven
aan Simon , die dit zo behoeft….
een beeld is van ons eigen leven,
niet vlekkeloos…maar diep gegroefd.
Ook wij zijn ondermaats gebleven
in ’t licht van God..in zondenval.
Daarom behoeven wij Zijn Liefde
want zonder, zijn wij niemandal.
God heeft Zijn liefde doen vergroten
naarmate Hij de onmacht zag.
Van ons als kinderen die wel willen
maar steeds weer falen, dag aan dag.
Die liefde die van God ons toestraalt,
die liefde vraag je eigen kind.
Zodat je geeft en maar blijft geven,
zoals ook Christus ons bemint.