Lr: in duigen kerven

Ik kan de planken niet meer buigen en
de nerven zijn te diep.

Kon je me maar redden van de scherpte,
haren vlechten, de golven rechten en
wedden dat ik niet springen zou.

Ik ben ontrouw, maar wel eerlijk zacht,
de hardheid lacht en ik ben uit- gevallen
in de aarde van mijn gezicht.

Een minwaarde van zestien jaren lang,
zo klein als ik zijn kan, want alles in
gewicht is zwaarder dan ik.

Kon je me maar helpen, want
ik heb je hulp niet nodig.

Geschreven door

Quando

Reacties op dit gedicht

Quando vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Ylaide:	Donderdag, januari 11, 2007 20:20
Mooi..:)

Panta Rhei:	Woensdag, januari 10, 2007 20:45
Vind dat gepruts waar je het over had wel meevallen. Liefs,

milamber:	Woensdag, januari 10, 2007 11:12
''zo klein zijn als ik kan'' leest fijner. Maar erg sterk deze. groetjes en een knuffel (als je die nodig hebt), kerwin

Amon:	Dinsdag, januari 09, 2007 23:15
holy kanoly.....deze komt binnen hoor !!

Over dit gedicht

Auteur: Quando
Gecontroleerd door: Sheena
Gepubliceerd op: 09 januari 2007
Thema's: [Delen]