onaanvaardbaar
Wegrennen van de gedachten,
van de roepende stemmen
die binnen zijn geslopen
En nu onherkenbaar zijn geworden
Alsof ik één van hen ben
Schreeuwend vol ongeloof
Van afschuw en verrraad.
In het geloof van verbodenheid
Verscholen achter de emoties
Die hoge muren hebben gebouwd
Verdwijnen, vluchten
zonder te hoeven zijn
Is de eenzaamheid verstikkend..
Reacties op dit gedicht
| poison: | Zaterdag, januari 13, 2007 17:10 |
| heey meis.. mooi gedicht!! maar je hoeft niet te verdwijnen.. of te vluchten! ik ben er voor je!! xx |
|
| yellow: | Zaterdag, januari 13, 2007 13:20 |
| begrijp je volledig. laat het los, maak het leeg, probeer het. het helpt. Y. |
|
| errel: | Zaterdag, januari 13, 2007 12:02 |
| Accepteer jezelf, kom naar buiten en ervaar hoe mooi dat je bent. liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: cest-moi | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 13 januari 2007 | ||
| Thema's: | ||