Telkens dat gevoel...
Op school gaat alles verkeerd,
niks lukt me in één keer.
Ook al heb ik het nog zo goed geleerd,
bij "de grote dag" ken ik mijn tekst niet meer.
Vaak weer herkansen of stukken over doen,
mijn naam wordt genoemd,ja ik ben degene die het was....
Ik wil het snel vergeten, niet meer denken aan toen,
gewoon werken, niet meer stressen in de klas.
Thuis is het ook zo, ik pas niet in het gezin,
veel wordt mij niet verteld.
Nooit stoorde ik me er aan, in het begin,
maar zeggen... nee, durf ik niet ik ben geen held.
Alleen op me kamer teruggetrokken,
doe ik van alles wat niet mag.
Langzaam zit ik me op te fokken,
als dat eruit is kan ik er voor even tegen, met een lach.