Zonder storm kan ik veel beter naar toekomstmuziek luisteren
Stille stormen stevenen af op een rusteloze zondag die achteraf mee zal vallen voor de tijd van het jaar, al leeft er nog wel iets opgespaarts op een vlakte die maar onderhuids blijft, zich door anderen met de groots mogelijke moeite blijft bedekken en maar niet begrijpt dat er toch geen houden aan is. Niet dat er nu een oorlog verklaart is of een wegenloze route is bewandelt, nee er is een voorstel gedaan die uiteindelijk niet geweigert wordt. En het wordt echt weer tijd voor beweging anders zal je nooit in die huid kunnen komen, daar waar je toch echt wilt zijn en je dat gelukkig ook steeds meer gaat begeren. Het is alsof er een stuk fruit wordt opgegeten en het sap zich mengt met de bittere smaak die er nu rondgaat mijn mond en deze langzaam verleidt om een smaak naast zich te dulden; die overtuigt dat alles zich mag laten aanvullen ookal zou het dan op het eerste oog geen nut hebben. In rust bewegen we het meest en daarom lieve storm ben ik blij dat je steeds vaker gaat liggen. En ik vraag je, als je weer naar voren treed, draai om een steeds groter as als je wilt. Telkens mag het een klein stukje groter. Alvast bedankt, lieve vertrouwde storm en weet dat ik van je hou en je altijd zal accepteren, ookal zal je in de toekomst alleen te bezichtigen zijn in andere hoofden. Ik zal je groeten en zelfs een kleine buiging maken, want ik onderken je kracht en de liefde die je daarmee gepaard laat gaan. Voor nu zich ik tegen mijzelf dat ik niet weet hoe een andere nu er uit zal zien, dus weet ik ook niet of ik je ooit weer terug ga zien in mijzelf. In deze onwetendheid wil ik best een tijdje leven, want die is behoorlijk stil.
Liefs mij.