Een Afgevallen herfstblad……
Ontvallen in de herfst van ’t leven
al drijvend op het watervlak,
een blad los van de boom gedreven
wordt weggevoerd van ’t groene bladerdak…
zo op het langzaam kabbelende water
uit ’t zicht verdwijnt van waar hij is ontstaan
om naar onzicht’bre einder toe te vloeien
alsof het nooit hier heeft bestaan.
zo valt aan ’t eind van ons verblijven
ons leven uit de adem van Gods Geest
als wij weg op de stroom des Heren drijven
uit ’t zicht van hen die ons zo dierbaar zijn geweest.
Maar eenmaal zal die stroom gaan vloeien
van onder uit de drempel van Uw Huis.
Dan breekt U – Christus – alle aardse boeien
en drijven wij in Uw genade sluis.
Om aan de beek van al dat nieuwe leven
waar bomen groeien met een altijd groen
aan U de eer en dank te mogen geven
waaraan geen eind komt in een altijd doen.
th.