Ik heb me nooit neergelegd bij het idee
dat je gaan zal. De jassen zijn gepakt,
tassen marcheren van de trap
tot het gat waardoor we allemaal moesten.
Later zouden wij groter zijn, zouden liefdes
ongebroken zijn totaan het eind.
Nu kerft enkel nog de definitie van het slot
zich in mijn zij. Dat jij bij mij, dat jij bij mij
nooit was gebleven.
Claire Q: | Woensdag, januari 17, 2007 23:52 |
;) | |
Mathilde: | Woensdag, januari 17, 2007 21:09 |
dit is geweldig! zo wil ik meer!! |
|
Angel Of Poems: | Woensdag, januari 17, 2007 19:17 |
Nooit was gebleven.. Dat vind ik jammer! |
|
Klaes: | Woensdag, januari 17, 2007 18:05 |
sterk.... leafs/klaes |
|
Panta Rhei: | Woensdag, januari 17, 2007 15:49 |
potverdikkie marjo aan de fictie, dat kan niet goed gaan, dacht ik zo Maar het gaat wel goed, sterk! Liefs, |
|
anneke van dijk: | Woensdag, januari 17, 2007 15:47 |
subliem liefs, namasté, anneke |
|
Windwhisper: | Woensdag, januari 17, 2007 14:26 |
gelukkig staat er fictie, het had zo maar waar kunnen zijn Liefs Cobie |
|
Riann: | Woensdag, januari 17, 2007 14:16 |
Een toppertje! liefs |
|
Erwin van der Weij: | Woensdag, januari 17, 2007 14:11 |
Fantastisch gedaan. |
|
Oorlam: | Woensdag, januari 17, 2007 14:09 |
ha talent:) | |
Anna F: | Woensdag, januari 17, 2007 13:54 |
Heel mooi onder woorden gebracht. Graag gelezen! Liefs, Anna |
|
Paul de Bruyn: | Woensdag, januari 17, 2007 13:45 |
Een van je sterkste einden ooit als ik mij niet vergis. liefs, |
|
Auteur: Marjolein. | ||
Gecontroleerd door: Anastacia | ||
Gepubliceerd op: 17 januari 2007 | ||
Thema's: |