Je tast naar een vaste grond,
en zweeft in utopische gedachten,
je denkt aan wat nooit bestond,
en blijft het onbereikbare betrachten.
Je hoopt op wat nooit komen zal,
en lacht naar je eigen spiegelbeeld,
je verdrinkt in een tranendal,
en beleeft te worden uitgespeeld.
Je bewondert wat een ander doet,
en poogt je met woorden bol te blazen,
een tekort aan levensmoed,
strikt je in wel honderd kleine mazen.
Je wilt berustend op wat beters hopen,
bent bang voor iets dat je niet kent,
twijfelend zou je al je plannen slopen,
....tot je een desillutie rijker bent.