Ik zie mezelf staan,
verlangend uitkijkend
naar licht, een raam.
Stof dwarrelt rond,
lijkt weg te vliegen,
in het niets.
Ik wens, elke dag,
dat ik stof
zou mogen zijn,
wegvliegend,
licht,
onzichtbaar in het donker,
zichtbaar in het licht,
dwarrelend, echt,
verdwijnend in het niets.
J.H. Vergne: | Dinsdag, februari 06, 2007 18:42 |
eens wordt je stof, maar nu moet je leven en daar wat moois van maken, je hebt nu de kans die wordt je maar eenmaal gegeven en dat is het leven,liefs en groetjes | |
mobar: | Dinsdag, februari 06, 2007 15:43 |
Ik begrijp het wel, denk ik, gewoon weg dwarrelend, het is wel melancholiek, maar voor mij ook voelbaar, van die stoffige zomers, dat je zoveel emoties voelt van de dag, dat de avond oplost in dwarrelend stof, met jezelf daarbij, mooi geschreven, groetjes, liefs, Mobar. |
|
goudvis: | Dinsdag, februari 06, 2007 12:24 |
nee idd stof.. is niks...voel je bloemblaadjes in de lente of het zaad wat ergens kan kiemen of een zacht zomer briesje wat verkoeling brengt.... | |
sunset: | Dinsdag, februari 06, 2007 10:59 |
Neen, niets vor mij. Want zoals je zelf al aangeeft, stof is ''niets''. En al zie je het in het licht, toch is het ontastbaar. Laat mij maar mensje zijn. Gewoon. En af en toe het ''stof'' uit mijn innerlijk kloppen. Dat vind ik meer dan genoeg. Liefs, sunset |
|
Auteur: lurin | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 06 februari 2007 | ||
Thema's: |