Laten onze handen de verbintenis zijn
van de afstanden die onze liefde overbrugt.We zullen beiden harder trekken, de zwaartekracht
tussen twee geliefden laten werken. Ons vasthouden
aan flinterdunne tijdlijnen, die groter lijken naarmate
je dichterbij komt.Wuif me toe, zodra je ’t vaste land bereikt
en ik – overzees – de lijnen breek en halsoverkop
in ‘t vaste land en armen liggen zal.
Ludy: | Dinsdag, februari 13, 2007 20:13 |
Mis ritme in dit vers, maar kan aan mij liggen. Nog bedankt voor je ''opbouwende kritiek''. Mijn reactie erop heb ik toegevoegd. :) | |
Klaes: | Maandag, februari 12, 2007 19:14 |
het lijkt wel een wiskundige liefde leafs/klaes |
|
*Lind@*: | Zondag, februari 11, 2007 15:58 |
Echt super deze! Liefs Linda |
|
Auteur: Marjolein. | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 11 februari 2007 | ||
Thema's: |