De ene zei dit, de ander zei dat, ze oordeelden meteen.
Zo ging het al de hele tijd, ze deden altijd zo gemeen.
Tot het moment dat er echt werd geluisterd, telkens weer.
Daar zat ik dan met al mn klachten, keer op keer op keer.
Het respect dat ze bleven tonen, deed me heel erg veel.
Soms werd het emotioneel even te veel, & greep het naar mn keel.
Toen de keuze voor abortus of niet erg moeilijk werd,
zijn ze me blijven steunen & hebben me begeleid van de polikliniek,naar de dag van opname,de o.k. & de laatste minuten in bed.
Nu alles achter de rug is, ga ik nog een lange weg tegemoet,
en hoop ik nooit meer hoeven te komen met spoed.
Ik ben zo blij dat deze mensen op m'n pad in het leven zijn gekomen,
en daarvoor wil ik ze met dit gedicht belonen.