soms merk je in een oogopslag
hoe de kaarten liggen
dat meisje met haar blonde krullen
altijd eerste van de klas
maar op schoolreis
beet ze driftig een stuk
uit haar glas
ik zag al eerder
in haar ogen
het licht ontsporen
glimmen als
een diamant
en als ik mijn griffel brak
was het
omdat zij haar
tong
uitstak
hoe mateloos
en ingehouden
ons leven
we speelden adam en eva
ik legde de zakdoek
aan haar voeten
we renden als hazen
achter elkaar
altijd met de afgrond
van het verlangen
naar iets dat nog
geen vorm had
maar samenspande