Twee keer vertrekken..

Zonder iets te zeggen..

Kun je gewoon verrekken..

Alweer mn spullen pakken..

En dan weer gaan..

Ik ging naar Eindhoven..

Maar ook daar moest ik gaan..

Het is zo moeilijk..

Heb dagen lopen huilen..

Soms zou ik willen..

Dat ik met iemand anders zou kunnen ruilen..

De pijn en verdriet..

De tranen worden me teveel..

Ik kan er niet tegen..

Dit is niet wat ik wil..

Soms denk ik wel..

Waarom moet het leven zo moeilijk zijn..

Zoveel verdriet, pijn in de mensen..

Waarom niet een heel beetje fijn..?

Ook hier..

Wil ik weg..

Maar ik mag niet..

Wat ik ook zeg..

Degene die me hielp..

Is er niet..

En zelfs dat..

Is een steek in mn verdriet..

Wat ik mis..

Is moed en kracht om verder te gaan..

Ik heb iemand nodig..

Want ik kan niet op mn eigen benen staan..