Mijn vriend ligt op de stoep.
Ach, dat is nu eenmaal wat hij doet,
misschien is hij wel moe,
en wil wat slapen.
Ik zie hem nu weer opstaan.
Ja, nu staat hij,
ik zou moeten helpen.
Op straat liggen kan hij prima zelf,
en opstaan gaat, zo te zien,
ook nog best wel goed.
Het is slechts een routine,
elke avond.
Ik ken hem nu al zeven jaar,
laat hem maar gaan,
eerst zal hij huilen
dan van zich af slaan.
Vanavond bespaar ik het mijzelf maar eens.
Ik begrijp hem volkomen,
maar toch blijft het wat vreemd,
zo m'n vriend te zien liggen,
zwaar beschonken, alleen, waggelend.
Ik ga maar weer eens,
scheld in de voicemail van m'n vriend,
morgen zal hoofdpijn me kwellen,
en m'n vriend, die belt wel terug.