Soms droom ik dat ik op een wolk zit en neerkijk op mijn leven,
Ik zie niet anders dan pijn en verdriet.
De mensen omheen me zien me niet staan, kwetsen me.
De mensen waar ik het meest om geef kwetsen me het meest
Niemand ziet het, maar toch voel ik mij zo.
Soms wou ik dat mijn droom waarheid werd en dat ik boven op en een wolk zat. Ver weg van al m'n zorgen, van iedereen.
Als de wolk dan weent, zit ik erop en niet eronder.
Ik wil niet langer gekwetst worden, ik wil neerdalen vanop de wolk en mij voelen zoals iedereen, gelukkig, niet alleen.
Hoelang zal ik dat nog volhouden?
Het is niet makkelijk vor iemand die elke dag gekwetst wordt door iedereen en alles