Het gras waar ze op loopt,
bloemen beginnen te bloeien.
De bomen die ze aanraakt,
bladeren worden groen als haar vingers de stam raken.
De adem die ze uitblaast,
klinkt als een vogel met een nest.
Nu zit ze daar,
aan de waterkant.
Haar voeten komen naar de grond.
Ze laat ze dobberen in het water.
Het water wordt helder bij de aanraking van haar voet.
Nu zit ze daar vrij als een vogel,
gevangen in zichzelf.
Geen mogelijkheid om los te komen is meer over,
ze heeft geen keuze meer.
Ze gaat liggen op de grond.
Ze kijkt naar de schapenwolken.
Bij het zien van haar blik verdwijnen ze spontaan.
De zon verwarmt haar lichaam.
Ze wil nergens meer zijn,
Geen perfectie meer!
Ze wilde de waarheid zo graag vertellen.
Maar de woorden vinden kon ze niet.
Het wordt warmer en warmer.
Ze sluit langzaam haar ogen...
En dan is ze verdwenen,
ze is nergens meer.
****
Meisje zonder toekomst maar dan anders