Ik heb genoeg woorden in mijn hoofd rond dwalen,
maar in mijn gevoelens te vertellen, blijf ik maar falen.
Als ik in je ogen kijk, zou ik je alles willen vertellen,zo verschrikkelijk veel,
maar de woorden blijven steken, in mijn keel.
Ze willen zich niet blootgeven,
niemand net dat beetje vertrouwen geven.
Als een soort kluis die niet te kraken is,
grijpt iemand die naar mijn gevoelens vraagt, net mis.
Je mag erna vragen, maar het antwoord zal stil blijven,
want mijn gevoelens hebben naast de dingen die ze doen, nog een taak, en dat is te zwijgen.
Het lukt net niet, om dat stukje van mijzelf te laten zien,
zoveel twijfels, en onzekerheden, zal ik het ooit kunnen?
Ik weet het niet.
Mischien.