zo alleen
in de duisternis
zo ver weg
is ze gegaan
niet meer terug
blijft ze staan
ver van mij
kettingen zolang
gebonden aan angst
vloeren haar diep
in eindeloze putten
ogen zo leeg
maar gedachten vol
in een mengsel
van wanhoop
gutsende ellende
brakende woede
vloeit door haar heen
En even voelde ze...
Totdat het weer verdween