Op een overvolle tram weven kinderhandjes
molentjes van elastiek met rekbare strengen
die blijmoedige gedachten brengen in
de hoofden van wij, die ooit vergaten
dat kleine knoopjes verstrooiing brengen
in het strakke leven van nut en winst.
Met kleine vingers verstrengelen draadjes
en vertonen toevallig een mooi patroon
waar mijn zoon slechts even naar kijkt
met verwondering, om dan zonder spijt
een nieuwe wirwar te beginnen want
hij kent de kunst nog om los te laten.
Cora (ZIJ): | Maandag, maart 12, 2007 21:28 |
Vrouwelijke afdakjes zijn nog niet te koop in Nederland, althans ik heb ze nog niet ontdekt, lol, mooie woorden hier, een nieuwe wirwar te beginnen, want hij kent de kunst nog om los te laten, kinderen en loslaten, als ik het goed interpretteer, tja, lastig karwei, |
|
MayadeBij*: | Woensdag, maart 07, 2007 10:21 |
Mooi! :) kus. | |
Quadesh: | Woensdag, maart 07, 2007 08:48 |
wow. treffend verwoord. liefs | |
MizzTeaQ: | Dinsdag, maart 06, 2007 22:07 |
Met name je laatste strofe spreekt me erg aan , en blijft ''hangen''... Succes! Liefs, |
|
Auteur: scientist | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 06 maart 2007 | ||
Thema's: |